Wat is de overeenkomst tussen Sean Klaiber, Mike van der Hoorn, Jens Toornstra, Zakaria Labyad en Bart Ramselaar? Inderdaad: ze zijn allemaal eerder speler van FC Utrecht geweest en, na een uitstapje naar één of meerdere andere clubs, weer teruggehaald. En waarschijnlijk (want nergens officieel gepubliceerd) voor veel minder geld dan het bedrag dat FC Utrecht ontving bij het vertrek.
In eerste aanleg lijkt een weinig riskant verhaal, maar is dat echt zo?
De glans van vergane glorie
Bij de terugkomst van vrijwel alle genoemde spelers was een deel van de achterban op de sociale media enthousiast. Dat was dan vrijwel altijd gebaseerd op de positieve herinneringen aan betrokken speler die als toegevoegde waarde werd gezien. Maar:
- Betrokken spelers zijn allemaal ouder geworden, en dat heeft, zonder waardeoordeel, altijd impact op de ontwikkeling van een speler.
- De fysiek van betrokkenen is veranderd, zie de veel tragere Jens Toornstra of de minder wendbare dan ooit Mike van der Hoorn.
- Sean Klaiber en Zakaria Labyad hadden door een zware blessure voorafgaand aan hun terugkomst al tijden geen wedstrijd meer gespeeld.
Eigenlijk voldeed alleen Bart Ramselaar in het seizoen 2021 / 2022 maar aan de verwachtingen. Helaas haalde een zware knieblessure een streep door de rekening. En oogde hij na zijn terugkeer net zo ‘roestig’ als iedere willekeurige andere speler die er maanden uit is geweest. Tevens is het de vraag of FC Utrecht nog een tweede aanzienlijke transfersom voor Ramselaar gaat ontvangen.
Wie de reacties nu (eigenlijk al voor het echec tegen Spakenburg) op de sociale media leest, kan niet anders dan concluderen dat er vaker is van vergane glorie, en dat de glans verdwenen is. Natuurlijk zijn de sociale media niet representatief voor de gehele achterban, maar ook op de tribunes is er veel gemor over deze spelers. En voldoen aan de verwachtingen is daarmee voor deze spelers zeer uitdagend.
Geen transferwaarde op het veld
Zoals al eerder aangegeven: alle betrokken spelers zijn naar verwachting voor minder teruggekomen dan ze zijn vertrokken. Een club als FC Utrecht, waar uitgaande transfers nodig zijn voor het afdekken van operationele verliezen, heeft daarmee bedrijfseconomisch zeker goed gehandeld. En voor bijvoorbeeld Bart Ramselaar en / of Zakaria Labyad kan zo maar nog eens een transfersom worden ontvangen.
Niets mis mee… of toch? Anders bekeken is het risico dat er uiteindelijk toch minder transferwaarde op het veld staat dan potentieel mogelijk zou zijn. Want spelers worden zelden teruggehaald om op de bank plaats te nemen. En een teruggekeerde speler kan daarmee de ontwikkeling van een andere speler (bijvoorbeeld een zelf opgeleide) in de weg staan. Dit heeft impact.
Om even een parallel te trekken: de komst van Bas Dost heeft al meerdere keren tot gevolg gehad dat Tazos Douvikas op de bank belandde. Nu is Dost natuurlijk geen teruggehaalde speler, maar wel één die qua statuur een streepje voor heeft als het gaat om basisplaatsen. Net zoals de teruggehaalde spelers…
Conclusie
Het terughalen van een eerder vertrokken speler is een groot risico. Betrokken speler zal eerder aanspraak maken op een basisplaats / langer krediet hebben, maar meer moeite hebben om aan de verwachtingen van het publiek te voldoen. En tevens bestaat de kans dat een andere speler potentieel uit de basis wordt gehouden. Met impact op de transferwaarde.
Tegen deze achtergrond is het helemaal goed dat Yassin Ayoub niet is teruggekeerd bij FC Utrecht, terwijl hij in ieder geval graag wilde. Hij kwam binnen bij Excelsior na een periode met weinig speelminuten en is dit seizoen vaak geblesseerd. Als dit bij FC Utrecht was gebeurd, dan waren de reacties op de sociale media en op de tribune uit te tekenen. En zouden jongens als Can Bozdogan of Taylor Booth misschien langer nodig hebben gehad om in de basis te komen.
Was getekend,
Y1611